Święci Oratorium

Św. Alojzy Scrosoppi COr (1804-1884)

(wspomnienie liturgiczne: 5 października, w Polsce 6 października)

Luigi Scrosoppi - urodził się 4 sierpnia 1804 r. w Udine, w północno-wschodnich Włoszech, w głęboko religijnej rodzinie katolickiej. W wieku 12 lat wstąpił do niższego seminarium, a w 1827 r. otrzymał w rodzinnym mieście święcenia kapłańskie. Alojzy Scrosoppi współpracował w tworzeniu i organizowaniu działalności wielu stowarzyszeń dobroczynnych i duszpasterskich w rodzimej diecezji. W Udine otworzył m.in. dom opieki dla byłych wychowanek, które nie znajdowały pracy. We wcześniejszym ich wychowaniu pomogły mu Siostry Opatrzności Bożej, które założył w 1845r. zapoczątkował dzieło pomocy głuchoniemym, przyczynił się do powstania drukarni i katolickiej gazety "Il Cittadino italiano" ("Obywatel włoski"), zorganizował opiekę nad księżmi w podeszłym wieku. Prowadził bogate życie wewnętrzne. Medytacja słowa Bożego, adoracja Najświętszego Sakramentu, codziennie odprawiana Droga Krzyżowa, różaniec, długie nocne czuwania pomagały mu harmonijnie łączyć kontemplację i działanie apostolskie. Ze zjednoczenia z Bogiem płynęła jego mądrość i roztropność w prowadzeniu wielu dusz ku pełni życia w Chrystusie.

Zmarł w Udine 3 kwietnia 1884 r. Jan Paweł II zaliczył go w poczet błogosławionych w 1981 r, a 10 czerwca 2001 r. ogłosił świętym.

Św. Józef Vaz COr (1651-1711)

(wspomnienie liturgiczne: 16 stycznia)

Joseph Vaz, urodził się 21 kwietnia 1651 roku w Benaulim (Goa), w zachodniej części Indii, w rodzinie portugalskiej. Po ukończonej szkole podstawowej i zdobyciu średniego wykształcenia wyjechał wraz z rodziną do Sancoale. Studiował na uniwersytecie w Goa filozofię i teologię w Kolegium św. Tomasza z Akwinu.

Po święceniach kapłańskich, które otrzymał w 1676 roku, pracował jako duszpasterz w Sancoale, otaczając szczególną opieką młodzież. Z myślą o kandydatach do kapłaństwa założył szkołę języka łacińskiego.

Już od młodości Józef Vaz odznaczał się wielką pobożnością maryjną. 5 sierpnia 1677 roku, rok po święceniach kapłańskich, postanowić oddać się w wieczną niewolę Najświętszej Maryi Pannie. Św. Ludwik Maria Grignion de Montfort miał wówczas 4 lata. Bez wątpienia o. Vaz był prekursorem tej pobożnej praktyki opisanej później w "Traktacie o prawdziwym nabożeństwie do Najświętszej Maryi Panny" przez św. Ludwika de Montfort.

W roku 1684 powrócił do Goa, gdzie wstąpił do Kongregacji Oratorium św. Filipa Neri, a po kilku latach mógł wreszcie udać się na Cejlon, gdzie dotarł w 1688 roku, przebrany za robotnika.

Początkowo zatrzymał się w Jaffnie, mieście na północy wyspy, które było główną siedzibą Holendrów. Tam rozpoczął swoją pracę misyjną i nawiązał pierwsze kontakty z katolikami. Szybko jednak musiał Jaffnę opuścić, groziło mu bowiem aresztowanie. Przybył najpierw do Silloi, a stamtąd do Królestwa Kandy, w którym panował król buddysta. Udał się do niego w 1692 roku i poprosił, aby mu pozwolił głosić ewangelię, ale król kazał go aresztować. W więzieniu nauczył się języka syngaleskiego, a niezbyt surowy nadzór pozwolił mu na prowadzenie działalności duszpasterskiej. Na dziedzińcu więzienia wybudował nawet kościół-barak, który później został przekształcony w prawdziwy kościół pod wezwaniem Matki Bożej. W roku 1696 w czasie wielkiej suszy, po publicznych modlitwach o. Vaza spadł obfity deszcz. Król w dowód wdzięczności kazał wypuścić go z więzienia i pozwolił mu na ewangelizowanie wyspy. Natychmiast udał się w podróż misyjną do Kolombo, leżącego na terytorium holenderskim. W tym okresie prawdopodobnie dołączyło do niego trzech misjonarzy z Goa, a biskup Cochin, któremu podlegała wyspa, mianował go wikariuszem generalnym Cejlonu. Józef Vaz przystąpił z wielkim zapałem do organizowania na wyspie struktur misyjnych, których główną bazą zostało Kandy. Stamtąd też wyruszał na podróże misyjne po wyspie. Po jednej z nich, w 1710 roku ciężko zachorował.

Zmarł 16 stycznia 1711 roku. 21 stycznia 1995 roku w Kolombo Jan Paweł II dokonał jego beatyfikacji. Kanonizowany na Sri Lance przez Ojca Świętego Franciszka 14 stycznia 2015 roku.

Św. Franciszek Salezy (1567-1622)

(wspomnienie liturgiczne: 24 stycznia)

Franciszek Salezy, a właściwie François de Sales urodził się 21 sierpnia 1567 r. w Thorens-Glieres, niewielkiej miejscowości we Francji, zmarł 28 grudnia 1622 r. w Lyonie. Był biskupem. Jest Doktorem Kościoła Katolickiego.

Pochodzi ze szlacheckiej rodziny. Odebrał bardzo solidne wykształcenie. Początkowo pobierał nauki w La Roche i Annecy, potem jego edukacją zajęli się jezuici. Miał jedenaścioro rodzeństwa, Franciszek był najstarszy. W wieku 16 lat uczył się w College de Clermont. To właśnie w Paryżu przeżył swoje pierwsze załamanie wiary. Jego kryzys wewnętrzny zakończył się dzięki modlitwie przed obrazem Najświętszej Maryi Panny w jednym z paryskich kościołów. Złożył śluby czystości i dołączył do minimitów. Od tego czasu całe swoje życie zawierzył Bogu. W latach 1588-1592 studiował na Uniwersytecie w Paryżu oraz na Uniwersytecie w Padwie.

Franciszek był żywo zaangażowany w nawracanie protestantów. Sporo czasu spędzał również w Rzymie i Paryżu. Po śmierci biskupa Graniera w 1602 r. to on objął jego stanowisko. Franciszek cieszył się sławą genialnego kaznodziei oraz ascety. Zasłynął ze swojego dobrego serca, wspierania biednych i umiejętności rozmowy. Płynnie posługiwał się językami, w tym francuskim, włoskim i łaciną.

Wraz z Joanną de Chantal założył Zgromadzenie Sióstr Wizytek.

Święty Franciszek Salezy zmarł z powodu udaru 28 grudnia 1622 r. w Lyonie.

W 1661 r. został beatyfikowany, a w 1665 r. kanonizowany przez papieża Aleksandra VII. Jego wspomnienie przypada 24 stycznia, czyli w dzień, kiedy przeniesiono jego ciało z Lyonu do Annecy.

Tradycyjnie uważany jest za świętego "filipińskiego" jako założyciel i pierwszy przełożony Kongregacji Oratorium w Thonon w Sabaudii.

Bł. Jan Juwenalis Ancina COr (1545-1604)

(wspomnienie liturgiczne: 30 sierpnia)

Giovanni Giovenale Ancina urodził się 19 października 1545 r. w Fossano. Po ukończeniu, w wieku ok. 15 lat, nauki w rodzinnym mieście został wysłany do Montepellier. Tam kontynuował edukację, a następnie, po powrocie do ojczyzny, pobierał nauki w Mondovi, gdzie pod patronatem księcia Emanuela Filiberta rozwijał się prężny ośrodek naukowy. Wybitni wykładowcy przygotowywali Błogosławionego do pomyślnie zakończonej publicznej obrony pracy magisterskiej. W 1566 roku Ancina udał się do Padwy, aby tam pogłębić swą wiedzę na polu medycyny. Rok później, w styczniu, obronił w Turynie pracę magisterską "In artibus et medicina", co odbyło się w obecności Senatu uniwersytetu, Nuncjusza apostolskiego oraz ambasadorów Wenecji i Ferrary.

W kościele San Giovanni dei Fiorentini był słuchaczem nauk św. Filipa Neri. Wkrótce powierzył się jego kierownictwu duchowemu, a w październiku 1580 roku Filip Neri przyjął go wraz z jego bratem Matteo do Kongregacji Oratorium.

Dwa lata później Giovanni Giovenale przyjął święcenia kapłańskie. W październiku 1586 r. Filip Neri wysłał go do Neapolu, w charakterze rektora Kolegium oratoryjnego. Funkcję tę sprawował przez blisko 10 lat, w pełni wykorzystując talenty i charyzmaty, którymi był obdarowany. Współpracował w tworzeniu niektórych dzieł kard. Baronio, który przedstawił go papieżowi jako kapłana o głębokiej duchowości i gruntownej wiedzy.

Zmarł przedwcześnie 31 sierpnia 1604 roku. Przyczyna jego śmierci nigdy nie została wyjaśniona. Zrodziło się podejrzenie otrucia przez osobę, którą Giovanni Giovenale Ancina wzywał do nawrócenia.

Bł. Antoni Grassi COr (1592-1671)

(wspomnienie liturgiczne: 15 grudnia)

Antoni Grassi od najmłodszych lat wiódł proste, surowe życie, przeniknięte szczerą pobożnością.

W rodzinnym mieście uczęszczał do kościoła prowadzonego przez ojców Filipinów, do których przystąpił 11 października 1609 r.

17 grudnia 1617 r. przyjął święcenia kapłańskie. Swoją posługę sprawował wśród chorych i więźniów, był duszpasterzem dzieci i młodzieży, a także katechetą.

Nazywano go "aniołem pokoju", ponieważ zażegnał wiele sporów, a także "ojcem ubogich", gdyż w bezgranicznym miłosierdziu dzielił się wszystkim co posiadał, nawet odzieżą. Żywił szczere nabożeństwo do Najświętszej Marii Panny, czego dowodem są liczne pielgrzymki piesze do Loreto.

W Sanktuarium tym, w dniu 4 września 1621 r., w sposób cudowny nie poniósł żadnej szkody od uderzenia pioruna, który jedynie spalił na nim ubranie. Wielkim szacunkiem darzyli go papieże: Klemens X i Innocenty XI, a także znane osobistości, takie jak Oratorianin Kardynał Colloredo - późniejszy organizator procesu beatyfikacyjnego Antonio Grassi.

Zmarł dnia 13 grudnia 1671 r.

Bł. Sebastian Valfre (1629-1710)

(Wspomnienie liturgiczne: 30 stycznia)

Sebastiano Valfre urodził się 9 marca 1629 roku w Verduno, w diecezji Alba, jako syn ubogiej rodziny. Po pomyślnym, choć okupionym niemałym wysiłkiem, ukończeniu nauk pobieranych w Alba, Bra oraz w Turynie, w roku 1651 przystąpił do Kongregacji Oratorium. Kongregację tę założył dwa lata wcześniej o. Pier Antonio Defera, niezwykły kaznodzieja, który wraz ze współbratem - o. Ottavio Cambiani nauczał nie tylko w kościele, ale również "na ulicach", w szpitalach i więzieniach.

11 września 1650 roku o. Defera zmarł w wieku 34 lat. Był to trudny moment dla nowo założonego Oratorium turyńskiego. Rozpoczęta praca nie mogłaby być z sukcesem kontynuowana, gdyby młody subdiakon Sebastiano Valfre nie pojawił się przed o. Cambiani z prośbą o przyjęcie do Kongregacji.

W Kongregacji sprawował funkcję Prefekta Oratorium oraz Prepozyta. Wspólnotę kochał całym sercem. Podejmował w niej najprostsze prace fizyczne, a równocześnie, idąc w ślady o. Defery, prowadził z niezwykłym oddaniem pracę duszpasterską. Był doskonałym uczniem św. Filipa, którego idee niestrudzenie wcielał w życie aż do końca swych dni. Sprawował funkcję spowiednika rodziny królewskiej i usługiwał najuboższym. Sprawował uczynki miłosierdzia i dodawał odwagi więźniom, chorym, a także obrońcom Turynu podczas oblężenia przez Francuzów.

Bł. Salvio Huix Miralpeix (1877-1936)

(wspomnienie liturgiczne: 6 listopada)

Salvio Huix Miralpeix (czyt. Salvio Hułiś Miralpeiś) ( 1877- 1936 ) - Urodził się w 1877 roku w Katalonii. W 1903 r. został wyświęcony na kapłana, a po czterech latach pracy wstąpił do istniejącej w Vic Kongregacji Oratorium. Tam gorliwie oddawał się dziełom miłosierdzia, posłudze w konfesjonale i na ambonie, podejmując także wykłady z duchowości w diecezjalnym seminarium.

W 1928 roku został wyświęcony na biskupa i mianowany administratorem diecezji Ibiza, gdzie pozostał przez następne 7 lat. Tuż przed wybuchem wojny domowej w Hiszpanii, w styczniu 1935 roku, został mianowany biskupem diecezji Llerida.

Niedługo przed aresztowaniem oddał przyjacielowi swój krzyż biskupi i polecił przekazać go papieżowi Piusowi XI z zapewnieniem, że oddał swoje życie za Ojca Świętego, będąc całkowicie wiernym Chrystusowi i Kościołowi. Aresztowany dobrowolnie 3 lipca 1936r. W więzieniu ciągle pełnił posługę pasterską, zachęcając współwięźniów do wytrwałości, słuchając ich spowiedzi i prowadząc modlitwy.

5 sierpnia 1936 roku dwudziestu księży-więźniów zostało wywiezionych na cmentarz. Tam, jeden po drugim, zostali rozstrzelani. Biskup Salvio poprosił, aby mógł umrzeć ostatni. Dzięki temu mógł do końca pocieszać, umacniać i rozgrzeszać męczenników opuszczających ten świat. Został beatyfikowany 13 października 2013 roku wraz z 521 ofiarami wojny domowej w Hiszpanii.

CZCIGODNI SŁUDZY BOŻY ORATORIUM

Cezary Baroniusz, kardynał (1538-1607); z Oratorium w Rzymie
Franciszek Maria Tarugi, kardynał (1525-1608); z Oratorium w Rzymie
Piotr Bini (1593-1635); założyciel Oratorium we Florencji
Jan Mateusz Ancina (1552-1638); z Oratorium w Rzymie
Jan Tomasz Eustachio (1575-1641); z Oratorium w Neapolu
Piotr Palazzo (1576-1648); założyciel Oratorium w Comiso
Antoni Maria Cortivo De Santi (1586-1650); założyciel Oratorium w Padwie
Fabrizio dell'Aste (1606-1655); założyciel Oratorium w Forli
Marzio Piccirillo (1598-1656); założyciel Oratorium w Guardia Sanframondi
Piotr Franciszek Scarampi (1596-1656); z Oratorium w Rzymie
Dionizy Pieragostini (1584-1659); brat z Oratorium w Camerino
Jan Chrzciciel Magnanti (1603-1669); z Oratorium w L'Aquila
Mariano Sozzini (1613-1680); z Oratorium w Rzymie
Martín de Bonilla y Echevarría (1628-1697); założyciel Oratorium w Alcala de Henares
Bartłomiej de Quental (1626-1698); inicjator Oratoriów w Portugalii i Brazylii
Jan Andrzej degli Afflitti (1623-1698); z Oratorium w L'Aquila
Antoni M. Salata (1661-1729); z Oratorium w Genui; założyciel Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia w Genui
Johann Georg Seidenbusch (1641-1729); założyciel Oratoriów w Aufhausen, Wiedniu, Monachium
Nicolo Bijankovic, biskup (1645-1730); z Oratorium w Splicie
Paweł Baraldi (1669-1740); z Oratorium w Mantui
Bartłomiej Mariani (1656-1742); z Oratorium w Bresci
Giacomo Gonçalves (1676-1742); z Oratorium w Goa
Karol Maria Gabrielli (1667-1745); z Oratorium w Bolonii
Jan Chrzciciel Trona (1682-1750); z Oratorium w Mondovi
Józef Musoco (1668-1754); z Oratorium w Trydencie
Herkules Maria Isolani (1686-1756); z Oratorium w Bolonii
Giorgio Guzzetta (1682-1756); z Oratorium w Palermo, założyciel Oratorium w Piana degli Albanesi
Marek Antoni Ribaudengo (1703-1764); z Oratorium w Palermo
Ludwik Filip N. Alfaro (1709-1776); z Oratorium w San Miguel de Allende
Ignacy Capizzi (1708-1783); z Oratorium w Palermo
Mariano Patane (1713-1804); założyciel Oratorium w Acireale
Ferdynand Fattoracci (1770-1840); z Oratorium we Florencji; założyciel Sióstr św. Filipa z Florencji
Andrzej Anibaldi (1764-1845); z Oratorium w Trei
Wawrzyniec Kuśniak (1788-1866); z Oratorium w Gostyniu
Józef Pennasilico (1805-1883); z Oratorium w Napolu
Alojzy Piccardini (1812-1893); z Oratorium w Citta di Castello
Alojzy Perez (1812-1895); z Oratorium w Weronie
Emil Venturini (1842-1905); z Oratorium w Chioggii, założyciel Sług Matki Bożej Bolesnej
Jan Chrzciciel Arista (1862-1920); z Oratorium w Acireale
Juliusz Castelli (1846-1926); założyciel Oratorium w Cava de' Tirreni
Agustí Mas I Folch (1866-1937) z Oratorium w Barcelonie
Ferdynand Machay (1914-1940); z Oratorium w Tarnowie
Jan Chryzostom Michałkowski (1914-1943); z Oratorium w Studziannie
Filip Bardellini (1878-1956); z Oratorium w Weronie; założyciel Ubogich Sióstr z Domu w Nazarecie
Rajmund Calcagno (1888-1964); z Oratorium w Chioggii

Znane osoby związane z Oratorium

John Ronald Reuel Tolkien przyszedł na świat 3 stycznia 1892 roku w Bloemfontein w Oranii. Jego ojciec wcześnie odszedł. Rodzina przeniosła się do Anglii. Matka sama zatroszczyła się o wykształcenie syna - na własną rękę, zaszczepiając miłość do nauki języków. Wkrótce odeszła jednak i ona a opiekę przejęła kuzynka. Tolkien poznał niejaką Edith, swą pierwszą miłość. Jako stypendysta rozpoczął studia na anglistyce. 22 marca 1916 roku wziął ślub z Edith i razem zamieszkali w Great Haywood. Wziął udział w walkach I wojny światowej w stopniu porucznika, jednak przez "gorączkę okopową" został przeniesiony do rezerwy. W szpitalu natomiast napisał szkic dzieła, zatytułowanego później "Silmarillion". W 1920 roku otrzymał posadę na uniwersytecie w Leeds, jako docent literatury angielskiej. Cztery lata później został profesorem języka angielskiego. Posadą profesora na uniwersytecie Leeds nie cieszył się długo, ponieważ niecały rok później przeniósł się na katedrę języków Oxfordu. Rok 1930 oznaczał dla Tolkiena początek pracy nad "Hobbitem", ukończonym w '36 i opublikowanym w 1937 roku. Jako profesor anglistyki w kolegium Merton w Oxfordzie skończył pisać "Władcę Pierścieni". "Drużyna Pierścienia" i "Dwie Wieże" ukazały się w 1954 roku. Rok później ukazał się "Powrót Króla", czyli tom ostatni jego sławnej trylogii. Później ukazały się kolejne książki, mniej lub bardziej związane z opisywanym we "Władcy Pierścieni" światem Śródziemia (przykładowo "Drzewo i Liść" - 1964 i "Kowal z Podlesia Większego" - 1967). Zmarł 2 września 1973 roku w prywatnym szpitalu.

Był związany z Oratorium w Biringham, a jego opiekunem oraz jego brata był o. Francis Xavier Morgan COr, który zapewnił braciom Tolkien byt oraz wykształcenie.

Gaudi, czyli Antoni Placid Guillem i Cornet, przyszedł na świat w Reus 25 czerwca 1852 roku. Zmarł w Barcelonie 10 czerwca 1926 roku w stanie swoistego osamotnienia. Z najbliższych miał jedynie ojca i siostrzenice. W dodatku dzieciństwo określała mu choroba reumatyczna, dlatego też opuszczał domostwo z rzadka. Jak podają źródła, przeżywał pustkę, więc drogą kompensacji wykształcił w sobie niezwykłą wyobraźnie, która to zadecydowała o jego dalszych losach. W 1875 roku Gaudi dostał się na studia architektoniczne na słynnej Escula Tecina Superior de Arquitectura. Pracował tam również jako pomocnik znanych wtedy architektów. Znajomość z jednym z nich - Joanem Martorella'em, spowodowała, że poznał tajniki branży i wyrobił odpowiednie kontakty. W roku 1878 Gaudi ukończył studia, zaczynając tym samym pracę na własną rękę. Nadeszły pierwsze zlecenia a po nich dość liczne następne. Pozornie mało znaczące rzeczy, na które otrzymywał zlecenie, wykonywał w sposób osobliwy, co też szybko przyniosło mu popularności persony co najmniej nietuzinkowej. Dowodem tego chociażby projekt gabloty dla sklepu z rękawiczkami, który pokazano wówczas szerzej na Wystawie Światowej w Paryżu (w 1878 roku). Prawdziwie wielkie zlecania jednak wreszcie pojawiły się, a to za sprawą współpracy z Eusebim Guellem, czyli przemysłowcem z Barcelony, z którym znajomość przerodziła się w przyjaźń. Przedsiębiorca sfinansował wiele jego późniejszych dzieł np. Park Guell. Wreszcie nadszedł pamiętny dla Gaudiego rok 1883, kiedy to otrzymał zlecenie na prace nad kościołem Sagrada Familia. Dopiero jednak w 1914 przystąpił Gaudi do prac intensywnych nad tym budynkiem - siłą rzeczy wprowadził się nawet na teren budowy, żyjąc poniekąd tylko i wyłącznie dla tego projektu, niczym opętany geniuszem pustelnik. Tam też odszedł 10 czerwca 1926 roku, a jego ciało złożono w jednej z krypt świątyni.

Gaudi uczęszczał do Oratorium św. Filipa Neri, gdzie brał udział w Mszach Świętych. Oratorium i kościół były ponad 3 km dalej od miejsca zamieszkania Gaudiego. Tam spowiadał się, poddawał kierownictwu duchowemu i przyjmował Najświętsze Ciało Chrystusa.

Św. Jan Eudes - ur. 14 listopada 1601 w Ri, zm. 19 sierpnia 1680 w Caen. Jan Eudes był synem chłopskiej rodziny i od dziecka trudnił się gospodarstwem. Jednocześnie kwitło w nim powołanie kapłańskie, które rychło zaprowadziło go do seminarium ojców jezuitów, a następnie do zgromadzenia filipinów założonego przez św. Filipa Neri Po przyjęciu święceń pełnił posługę na rzecz osób dotkniętych zarazą, a potem otrzymał rolę wędrownego kaznodziei. Najważniejszym narzędziem ewangelizacyjnym, dzięki któremu zapalał w sercach ogień gorliwości i przyprowadzał do Boga zagubione dusze, był katechizm - zredagowany właśnie na nowo i znany wówczas jako Katechizm rzymski, czy też Katechizm Soboru Trydenckiego. Z pokorą wędrujący pieszo święty obieżyświat kładł nacisk na to, co w misji uczniów Chrystusa Pana najważniejsze, czyli szafowanie Boskich sakramentów oraz głoszenie prawdziwej i jasnej nauki katolickiej. Szerzenie kultu Najświętszych - albo, jak czule je określał, Najsłodszych - Serc doprowadziło w końcu do powstania Zakonu Jezusa i Maryi. Zgromadzenie otrzymało charyzmat formowania kapłanów i głoszenia nabożeństwa do Serc Jezusa i Maryi. "Ofiarujcie się Jezusowi, by wejść w bezkres Jego ogromnego Serca, zawierającego Serce Jego Świętej Matki i wszystkich świętych, i aby zatracić się w tej otchłani miłości, miłosierdzia, pokory, czystości, posłuszeństwa i świętości" - zalecał swoim duchowym synom.

Przeciwko herezji jansenizmu

W czasach, w których działał św. Jan Eudes, szerzyła się w Europie herezja jansenizmu. Jej wyznawcy - a byli nią zainfekowani również przedstawiciele katolickiej hierarchii i duchowieństwa - popadali w przesadny rygoryzm obyczajowy i zniechęcali do częstej Komunii Świętej, wyolbrzymiając naukę o grzeszności ludzkiej natury, która miała czynić wiernych "niegodnymi" zażyłych więzów z Bogiem. Zupełnie nie w smak był im pełen rzewnego umiłowania i serdecznej bliskości apostolat św. Jana, który nieraz spotkał się z atakami z ich strony. Święty pozostawał jednak niestrudzonym głosicielem nabożeństwa, które ożywiało jego apostolski zapał. Pomimo intensywnej działalności św. Jan znalazł też czas na napisanie kilku dzieł, w tym traktatu Przedziwne Serce Najświętszej Matki Bożej. Założył także zgromadzenie Sióstr Matki Bożej od Miłości. Po jego śmierci liturgia ku czci Najświętszych Serc była odprawiana we wszystkich domach ufundowanych przez niego wspólnot, a samo nabożeństwo - za sprawą cudownych widzeń św. Małgorzaty Marii Alacoque - zostało powszechnie ustanowione w Kościele przez papieża bł. Piusa IX w roku 1856.

Pierre de Bérulle , ur. 4 lutego 1575 i zm. 2 października 1629 w Paryżu, francuski duchowny i mąż stanu . Uczyniony kardynałem przez papieża Urbana VIII dnia 30 sierpnia 1627 r. jest głównym przedstawicielem Francuskiej Szkoły Duchowości i założycielem Société de l'Oratoire. Pierre de Bérulle urodził się w Château de Cérilly (dziś w Yonne) w pobliżu wsi Bérulle (dziś w Aube), niedaleko Aix-en-Othe. Studiował u jezuitów i na uniwersytecie w Paryżu, a będąc jeszcze młodym, napisał dyskurs o wewnętrznej samopoświęceniu. Święcenia kapłańskie przyjął w 1599 roku. W 1604 wprowadził do Francji karmelitów reformowanych przez św. Teresę z Avili, niezależną od karmelitów bosych . Wraz z Barbe Acarie założył swój pierwszy klasztor, klasztor karmelitów w Faubourg Saint-Jacques. Jest on przede wszystkim założycielem Towarzystwa Oratorium, które utworzył we Francji dnia 11 listopada 1611 na wzór Kongregacji Oratorium utworzonej w 1575 r. w Rzymie przez św. Filipa Neri. Ze względu na różnice w czasie i miejscu kongregacja francuska różni się od oratorium włoskiego w kilku ważnych punktach. "Wielką intuicją Bérulle, wyszkoloną u kartuzów i jezuitów, jest oferowanie świeckim księżom środków do autentycznego życia duchowego. Z kolei będą mogli prowadzić lud chrześcijański". W ten sposób narodziła się pierwotna idea Oratorium: zgromadzenie kapłanów żyjących wspólnie, którzy muszą "odważnie dążyć do doskonałości życia ewangelicznego", ale bez składania ślubów uroczystych, w służbie biskupom. W ciągu 18 lat Bérulle założył 60 domów Oratorium i 40 Karmelów. Francuski Oratorium i aktywnie uczestniczyć w reformie duchowieństwa w XVII wieku. Słynny jezuita Coton powiedział o tym zgromadzeniu, że jest ono "konieczne dla Kościoła", a św. Franciszek Salezy powiedział ze swojej strony, że nie zna "nic bardziej świętego i bardziej użytecznego dla Kościoła i dla Boga". W 1627 został mianowany kardynałem. Pierre de Bérulle zmarł nagle podczas odprawiania mszy 2 października 1629, mając 54 lata.

Nicolas Malebranche (ur. 6 sierpnia 1638, zm. 13 października 1715) - francuski filozof wywodzący się ze szkoły kartezjańskiej[1]; także: duchowny katolicki ze zgromadzenia oratorian. Malebranche urodził się w Paryżu, tam też odebrał wykształcenie (filozofia na College de la Marche oraz teologia na Sorbonie). W 1660 wstąpił do zgromadzenia oratorianów poświęcającego się w szczególności zgłębianiu teologii. Ten okres był dla Malebranche'a czasem wytężonej pracy - zajmował się studiami nad Euzebiuszem z Cezarei, Sokratesem oraz filozofią chrześcijańską (w szczególności Św. Augustyna). W 1664 przypadkowo zetknął się z Traktatem o człowieku (Traité de l'homme) Kartezjusza, dziełem, które wywarło na nim ogromne wrażenie. Po dziesięciu latach szczegółowych studiów nad Kartezjuszem, Malebranche wydał słynne De la recherche de la verité (W poszukiwaniu prawdy), które pozostało jego głównym dziełem. Składało się ono z 6 ksiąg, z których 5 traktowało o źródłach błędów w zmysłach, wyobraźni, rozumie, skłonnościach i namiętnościach, a ostatnia z nich poświęcona została metodzie poznania prawdy. Jak większość wielkich metafizyków XVII wieku, Malebranche również interesował się zagadnieniami matematycznymi i przyrodniczymi, a w 1699 został honorowym członkiem Francuskiej Akademii Nauk. Wymienia się go często jako twórcę okazjonalizmu (w rzeczywistości rozwinął on teorię Arnolda Geulincxa).

Edmund Bojanowski przyszedł na świat w Grabonogu 14 listopada 1814 roku. Zmarł w Górce Duchownej 7 sierpnia 1871 roku. Był polskim działaczem społecznym, błogosławionym Kościoła katolickiego, twórcą ochronek wiejskich, tłumaczem, założycielem Zgromadzenia Sióstr Służebniczek Najświętszej Marii Panny. Edmund Bojanowski był synem Walentego i Teresy z Umińskich. Wychowanie otrzymał katolickie. W domu rodzinnym pielęgnowane były polskie tradycje patriotyczne. Miał, jak sam podkreślał w swych pamiętnikach, dar uzdrawiania z ciężkiej choroby za sprawą modlitwy w gostyńskim sanktuarium. Dzięki rodzicom odebrał staranne i rzetelne wykształcenie - wpierw na korepetycjach, później na Uniwersytecie Wrocławskim jako wolny słuchacz, by następnie zostać już formalnie studentem. Z kolei na przestrzeni lat 1836-1838 uczył się w Berlinie, co dotyczyło takich przedmiotów jak logika, poezja, psychologia, muzyka czy też historia sztuki. Jednak, jak sam podkreślał, pasją była mu literatura, czego dowodem zostało przetłumaczenie przez niego "Manfreda" George'a Byrona, ale i pieśni czeskich i serbskich, podobnież pisywał artykuły o polskich zabytkach. Później poważnie zaniemógł. Choroba wymusiła wtedy przerwę w edukacji, na skutek czego nie ukończył studiów filozoficznych, ani nie mógł podejmować upragnionej edukacji seminaryjnej. Bojanowski dał się jednak później poznać jako założyciel Zgromadzenia Sióstr Służebniczek Najświętszej Marii Panny. Dał też początek Bractwu Ochroniarek, przez co również Zgromadzeniu Służebniczek. Ponadto jego to inicjatywą było założenie w Grabonogu "Domu miłosierdzia", apteki i wypożyczalni książek oraz czytelni. Edmund Bojanowski odszedł 7 sierpnia 1871 w Górce Duchownej.