Today is Thursday, 12 December 2024
Lection
Gazeta parafialna

Nasz Ojciec Święty

Będę błogosławił Pana po wieczne czasy
fragmenty homilii papieskiej z Poznania

Opracowała Joanna Jachimko

Fragmenty homilii wygłoszonej przez Ojca Świętego Jana Pawła II dnia 20 czerwca 1983 r. podczas Mszy Świętej na Łęgach Dębińskich w Poznaniu w trakcie II pielgrzymki do Ojczyzny


Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!

„Ty jesteś Mesjasz, Syn Boga Żywego” (Mt 16,16) Powtórzyłem to wyznanie Szymona Piotra w dniu 22 października 1978 r., kiedy z niezbadanych wyroków Bożej Opatrzności wypadło mi rozpocząć posługiwanie na Piotrowej Stolicy w Rzymie.

Dziś je powtarzam tu, w Poznaniu, w miejscu, w którym wyznanie to najdawniej było wypowiedziane na ziemiach piastowskich, po Chrzcie Mieszka w 966 roku. Najdawniej wypowiadały to wyznanie usta biskupa, bo już w dwa lata po Chrzcie, Poznań, pierwszy w Polsce zaczął mieć swojego biskupa.

Na tym Piotrowym wyznaniu od początku buduje się Kościół wedle słów Chrystusa: „Ty jesteś... Opoka i na tej Opoce zbuduję mój Kościół, a bramy piekielne go nie przemogą”. Tak więc wraz z wezwaniem pierwszego w Polsce biskupa, któremu było na imię Jordan, buduje się na tej ziemi ojczystej Kościół. W roku tysięcznym biskup Unger przyjmuje w Poznaniu i Gnieźnie cesarza Ottona III i legatów papieskich, przybyłych na tak zwany Zjazd Gnieźnieński przy relikwiach męczennika świętego Wojciecha. Budowa Kościoła na ojczystej ziemi posuwa się naprzód. Powstaje metropolia gnieźnieńska i związane z nią pierwsze biskupstwa w Krakowie, Wrocławiu i Kołobrzegu. Rozrasta się społeczność tych, którzy w pierwotnym jeszcze języku powtarzaja piotrowe wyznanie „Ty jesteś Chrystus, Syn Boga Żywego”. Od początku też katedra biskupia w Poznaniu pozostaje pod wezwaniem Świętego Piotra, a później obu Apostołów: Piotra i Pawła. Obaj też są Patronami Poznania, ich postacie znajdują się w herbie miasta.

Wielka jest moja radość, że mogę przybyć do grodu Przemysława, pielgrzymując do Polski na ojczysty jublileusz Pani Jasnogórskiej. (...)

Zdaję sobie sprawę, że miejsce, na którym stoję, odegrało podstawową rolę, nie tylko w historii chrześcijaństwa, ale także w historii państwa i kultury polskiej. Katedra pod wezwaniem Apostołów Piotra i Pawła świadczy o tym, że od początku Kościół na tej ziemi piastowskiej i w całej Polsce związał się z Rzymem. Z Rzymem – nie tylko jako stolicą Piotra, ale także – jako ośrodkiem kultury. Stąd też kultura polska posiada nade wszystko znamiona zachodnio-europejskie.

Cieszę się, że mogę stanąć na tym miejscu, w pośrodku najstarszej z ziem piastowskich, gdzie przed tysiącem z góry lat zaczęły się dzieje Narodu, Państwa i Kościoła.

Wraz z Chrystusem, którego Piotr wyznał Synem Boga żywego, przyszła tutaj Ewangelia i całe Objawienie. W świadomości mieszkańców tej ziemi przyjęły się słowa Stwórcy, wypowiedziane na początku: „Rośnijcie i rozmnażajcie się i czyńcie sobie ziemię poddaną” (Rdz. 1,28) Te słowa powiązały powołanie do życia rodzinnego z pracą ludzką. Czynili sobie ziemię poddaną nasi praojcowie na tej rozległej wielkopolskiej ziemi, karczując lasy, uprawiając pola, budując wsie i miasta.

Po wiekach jesteśmy tutaj świadkami pracy tylu pokoleń. Był czas, że Polacy w XIX wieku musieli zmagać się o utrzymanie swego warsztatu pracy – tej ziemi wielkopolskiej, którą zaborcy usiłowali wynarodowić. Z tamtych to czasów pochodzi tradycja głębokiego związania z ziemią, tradycja racjonalnej uprawy roli i tradycja organizacji społecznej, która zabezpieczała polski stan posiadania. Symbolem nieustępliwej obrony podstawowych praw Polaka i rolnika stał się wóz Drzymały. Symbolem są też nazwiska wielkich społeczników, zwłaszcza pośród duchowieństwa, jak Arcybiskup Florian Stablewski, czy kapłani w rodzaju Ks. Piotra Wawrzyniaka. (...)

W dniu dzisiejszym pragnę w szczególny sposób błogosławić Pana, ponieważ dane mi jest wśród Was, drodzy Rodacy, dokonać wyniesienia na ołtarze – przez beatyfikację – Służebnicy Bożej, Matki Urszuli Ledóchowskiej. (...) Do chwały błogosławionych wyniesiona zostaje Córka znanego polskiego rodu. Lipnica Murowana (w diecezji tarnowskiej), gdzie rodzina Ledówchowskich miała swój dom – to ta sama miejscowość, z której pochodził w XV wieku błogosławiony Szymon z Lipnicy. Rodzona siostra Matki Urszuli- Maria Teresa Ledóchowska, znana powszechnie jako „matka Czarnej Afryki”, założycielka Klawerianek, została przed kliku lat beatyfikowana przez Pawła VI.

Powołaniem Urszuli była młodzież i jej wychowanie, poza tym wieloraka pomoc w duszpasterstwie Kościoła. Drogę tego powołania odkryła w krakowskim klasztorze Sióstr Urszulanek. Stamtąd to w 1907 r. wyruszyła za wiedzą papieża, świętego Piusa X – na pracę apostolską naprzód do ówczesnego Petersburga. W 1914 r. zmuszona do opuszczenia Rosji, apostołuje w krajach skandynawskich i rozwija wieloraką działalność na rzecz udręczonej Ojczyzny. Kiedy po wojnie poprosiła papieża Benedykta XV o zatwierdzenie nowego zgromadzenia, które powstało w niezwyczajny sposób podczas tego apostołowania, otrzymała to zatwierdzenie. Ówczesny generał jezuitów, a rodzony brat Matki Urszuli, Ojciec Włodzimierz Ledóchowski, był wobec Stolicy Apostolskiej rzecznikiem dzieła swej siostry.

Duży wpływ na życie błogosławionej i jej rodzeństwa wywarł jej stryj, Kardynał Mieczysław Ledóchowski, Arcybiskup gnieźnieńsko-poznański, Prymas Polski, późniejszy Prefekt Kongregacji Rozkrzewiania Wiary, a wiemy, że także i więzień... Wiemy, że właśnie tu w Poznaniu, walczył on z polityką pruskiego kulturkampfu o zachowanie wiary, polskości i autonomii Kościoła, za co był prześladowany i więziony.

Tu w Pniewach blisko Poznania znajduje się macierzysty dom Zgromadzenia Sióstr Urszulanek Serca Jezusa Konającego – zwanych powszechnie: Urszulanki Szare. Matka Urszula jest założycielką tej polskiej gałęzi urszulanek, a także domu w Pniewach. (...)

Wpisując Matkę Urszulę Ledóchowską w poczet błogosławionych, pozostawiamy ją Kościołowi w Polsce i Zgromadzeniu Sióstr Urszulanek, na chwałę Bożą, ku podniesieniu dusz ludzkich i wiecznemu ich zbawieniu. (...)

Wracam do słów Piotrowego wyznanania. (...) Słowa Piotrowe powtarza katolicki Poznań w sposób szczególny od czasów niepodległości Ojczyzny, która została odzyskana w 1918 r. Na podstawie unii z Gnieznem (która trwała od 1821 r.), Poznań był wtedy również siedzibą Prymasa Polski. Wyznanie Piotrowe wyraziło się w dziejach miasta poprzez budowę pomnika Najświętszego Serca Jezusowego. Pomnik ten – jako wyraz dziękczynienia za odzyskanie niepodległości – został zniszczony przez najeźdźcę w czasie drugiej wojny światowej. Dziś na tym miejscu stanęły dwa krzyże na pamiątkę ofiar z 1956 r. Z różnych motywów – ze względu na dawniejszą i bliższą przeszłość – to miejsce czczone jest przez społeczeństwo Poznania i Wielkopolski. Pragnę więc i ja również uklęknąć w duchu na tym miejscu i złożyć cześć...

Poznań! Poznań współczesny – miasto wielkiej tradycji. Miasto, które wyznacza w życiu Narodu szczególny styl budowania wspólnego dobra. Miasto wielkich zakładów przemysłowych. Miasto współczesnej kultury uniwersyteckiej. Miasto, w którym tak szczególnie dojrzewała katolicka myśl społeczna oraz ogólnonarodowa struktura katolickich organizacji. Miasto wielu publikacji i wydawnictw.

Pragnę, odwiedzając Poznań na szlaku tegorocznej pielgrzymki, zobaczyć go jeszcze raz w wymiarach Milenium, ale też w wymiarach Jasnogórskiego Jubileuszu. I dlatego całym sercem zbliżam się ku temu miejscu, na którym księżna Dobrawa, żona Mieszka i matka chrzestna polskiego Narodu, wzniosła na Ostrowie Tumskim kaplicę zamkową pod wezwaniem Najświętszej Maryi Panny.

Najpierwotniejszy ślad tego wielkiego dziedzictwa, jakie podejmujemy w tegorocznym ojczystym jubileuszu. Tego dziedzictwa, które pragniemy przenieść w następne stulecia. Staję więc na tym miejscu i powtarzam:

	
Bogurodzica Dziewica,
Bogiem sławiena Maryja.
U Twego Syna Gospodyna...
Ziści nam, spuści nam,
Kyrie elejson, Amen.

Read 19595 times

30, (2) 2005 - Nasz Ojciec Święty



Kalendarz
Czytania
Kongregacja Oratorium Św. Filipa Neri - Poznań