Varieties

Ojciec Gałązka i obalanie autorytetów.

W autobusie linii 76 o. Atanazy spotkał jednego ze studentów wpadających od czasu do czasu na spotkania akademickie. Ściśnięci jak śledzie w beczce podnosili się wzajemnie na duchu, przywołując starego Hegla i jego tezy o wolności jako zrozumieniu konieczności, w tym wypadku konieczności remontu ul. Hetmańskiej. Nagle za oknem mignęła im wielka drewniana tablica, na której ktoś napisał sprayem: "Nie ma autorytetów poza tobą samym".

"I co ojciec na to?" - spytał współtowarzysz o. Atanazego.

"To zabawny paradoks" - odparł o.Atanazy - "Jak bowiem wielkim autorytetem musi czuć się się człowiek, który autorytatywnie obala wszystkie inne?".

Ojciec Gałązka i mistyka ogrodów.

- Jakież to w istocie pobożne zajęcie - ogrodnictwo - rozmarzył się o. Gałązka, wdychając z rozkoszą zapach świeżo skoszonej trawy.

- Pobożne? - zdziwił się jego rozmówca.

- Przecież to Bóg, zakładając ogród Eden, był pierwszym ogrodnikiem, każdy następny powtarza tylko Jego pracę. Żebyż tylko ludzie zdołali zrozumieć mistyczny sens swej pracy!

Ojciec Gałązka i wolny kraj.

Dziewczynki miały po pięć lat. Doskonale radziły sobie w czasie przyjęcia, korzystały ile wlezie z zaaferowania dorosłych, zagospodarowując każdą wolną przestrzeń dla zabawy. W końcu postanowiły swe zabawowe doświadczenia przelać na papier: mama Marty musiała przerwać przygotowywanie kolacji, by dać im papier i kredki. Gdy już wygodnie usadowione na schodach jęły się rysowania, nieoczekiwanie pojawiły się różnice natury estetycznej. Gdy Weronika przekonywała Martę, że należy rysować tak a nie inaczej, ta ucięła dyskusję: "Wiesz co ci powiem Weronika? To jest wolny kraj i każdy rysuje jak chce!"

Przysłuchujący się dyskusji dorośli wybuchnęli śmiechem.

- To znamienne - rzucił na to o.Atanazy - Nawet dzieci błyskawicznie przyswajają sobie sens wolności. Do odpowiedzialności będą jednak musiały dorosnąć.

O. Gałązka i piwny argument.

Po załatwieniu najpilniejszych spraw w kurii, o. Atanazy udał się do śródmieścia by pobuszować po tamtejszych księgarniach. Zbliżało się południe, słońce grzało, więc dla pokrzepienia o.Atanazy wstąpił "Pod Anioła" na filiżankę kawy i pyszne kokosowe ciasteczko. Ciemne kawiarniane wnętrze kawiarni świeciło jeszcze pustkami i tylko przy otwartym oknie siedziało dwóch młodzieńców, sącząc z wolna ciemne, irlandzkie piwo. Na widok o.Atanazego obaj poderwali się z miejsca i rzucając serdeczne "Szczęść Boże", zaprosili do stolika. Byli to dwaj przyjaciele: Krzychu Nowak i Robert Orzeszko, dawni lektorzy dziś kończący studia studenci politechniki. Po powitalnej słownej szarpaninie, po krótkiej dyskusji o pogodzie i zakupionych właśnie przez chłopaków książkach o.Atanazy rzucił niewinnie: "Dawno cię Robert nie widziałem", na co Krzychu wyjaśnił nie bez ironii: "Bo on proszę Ojca potrzebuje dużo świeżego powietrza i mszy wysłuchuje przed kościołem".

Robert spojrzał tylko z ukosa na przyjaciela, zaś o. Atanazy stwierdził: "Jeśli chcesz uczestniczyć we mszy, a pozostajesz na zewnątrz kościoła to tak, jakbyś chciał się napić piwa i poprzestał na zanurzeniu ust w pianie: ani skosztujesz smaku, ani nie zaspokoisz pragnienia".

O. Gałązka i grzesznik.

Pan Kapuściński był cichym, skromnym i pobożnym człowiekiem. Co dzień rano uczestniczył we mszy świętej, co dzień przystępował do komunii świętej, a jeśli mu czas pozwalał wpadał kilka razy w tygodniu na któreś odprawiane właśnie popołudniowe nabożeństwo. Którejś niedzieli spotkali się z o. Atanazym przed kościołem.

- Pewnie trudno się było dziś panu skupić na mszy, widziałem od ołtarza, że stojące obok pana dziewuszki z siódmej klasy ciągle się wierciły i gadały - stwierdził o.Gałązka.

- A wie ojciec, nawet byłem tym mocno zgorszony i chciałem je ofuknąć, że obrażają Boga swoim zachowaniem - odparł z łagodnym uśmiechem pan Kapuściński - Ale przyszła mi myśl: "kimże ty jesteś, codziennie obrażający Boga swymi grzechami, by napominać dziewczęta, których jedyną winą jest tylko pustota i bezmyślność?" Dlatego też nie odezwałem się ani słowem.

- Oto prawdziwy Izraelita, w którym nie masz grzechu - pomyślał o.Atanazy.