Dziś jest Czwartek, 28 marca 2024
Czytania
Gazeta parafialna

Teologia

INNI Józefowie...

Wojciech Kulas

Najbardziej znany jest św. Józef - opiekun Jezusa i mąż Maryi z Nazaretu. Ale nie tylko on dzięki swojej postawie życiowej jak i postępowaniu dostał się na ołtarze. Wielu po nim również dostarczyło nam przykładów, jak należy żyć zgodnie z boskimi przykazaniami. Nie tylko głęboka wiara, ale i samarytańska postawa wobec bliźniego pozwoliła innym zostać świętymi bądź błogosławionymi.


Św. Józef Benedykt Cottolengo, kapłan, 1786-1842

Święty przyszedł na świat 3 maja 1786 roku. Miejscem jego urodzenia jest miasteczko Bra w Piemoncie, gdzie znajduje się słynny na okolicę cudowny obraz Matki Bożej "od kwiatów". Był najstarszym z 12 dzieci. Józef od lat najmłodszych wyróżniał się wyczuleniem na potrzeby bliźnich. Święcenia kapłańskie otrzymał w Turynie 1811 roku. Powierzono mu obowiązki wikariusza w rodzinnym mieście Bra, a potem Corneliano d`Alba. Pewnego dnia ksiądz Józef otrzymał do przeczytania żywot św. Wincentego a Paulo. Zrobił on na nim tak wielkie wrażenie, że postanowił cały bez reszty oddać się posłudze chorym i ubogim. W 1832 roku przeniósł się na Valdocco. Miał ze sobą kilku chorych. Rychło wszakże zaczęła napływać do niego wielka nędza ludzka: niewidomi, głuchoniemi, paralitycy, epileptycy itp. Dla każdej z tych chorób i kalectw przeznaczył osobny dom, który nazwał rodziną. Dbając o zdrowie powierzonych sobie przez Opatrzność nieszczęśliwych, tym większą miłością i troską otaczał ich potrzeby duchowe. I stała się rzecz zdumiewająca: kapłan, który nie miał przy sobie grosza, wystawił całe pawilony i dawał opiekę setkom potrzebującym. Święty miał prawdziwy dar mobilizowania do współpracy ludzi dobrej woli: kapłanów do duchowej obsługi chorych, wiernych do składania danin, chorych do modlitwy za dobrodziejów. Z czasem na Valdecco powstało miasteczko. Utrudzony zbożną pracą święty pożegnał ziemię dla nieba 30 kwietnia 1842 roku.


Św. Józef Cafasso - kapłan, 1811-1860

Urodził się w Piemoncie w Castelnuovo d`Asti, która to miejscowość ku czci św. Jana Bosko otrzymała nazwę Castelnuovo Don Bosco. Wychowany w duchu żywej wiary po ukończeniu szkoły średniej w Chieri udał się do miejscowego niższego seminarium, a potem na studia teologiczne do Turynu. Jakim był św. Cafasso, najlepiej scharakteryzował św. Jan Bosco w jednym z przemówień po jego śmierci: "Był modelem życia kapłańskiego, nauczycielem kapłanów, ojcem ubogich, pocieszycielem chorych, doradcą wątpiących, pociechą konających, dźwignią dla więźniów, zbawieniem dla skazanych, przyjacielem wszystkich, wielkim dobroczyńcą ludzkości". Pochwała to bynajmniej nie przesadna. Papież Pius XI z okazji beatyfikacji nazwał św. Józefa Cafasso "perłą kleru Italii".


ŚWIĘTY JÓZEF KALASANCJUSZ - kapłan, 1556 lub 1557-1648

Święty urodził się w Peralta de la Sal, w małej wiosce Aragonn. Pochodził z rodziny szlacheckiej, w której jeszcze dość żywe były tradycje rycerskie. Do stanu duchownego był przygotowany dobrze w szkołach, które odbył w Estadella, w Leridzie, w Huesca i w Walencji. W 1592 roku udał się do Rzymu i to był punkt zwrotny w jego życiu. Związał się z bractwem młodych kapłanów, którzy za cel swojej pracy apostolskiej uznali nauczanie religii wśród ludu i dzieci. Święty spostrzegł jednak, że praca prowadzona tylko dorywczo i okazyjnie, uzależniona od dobrej woli jednostek oraz ich wolnego czasu, dawała niewiele. Dlatego postanawia sam prowadzić katechizację w zakresie mniejszym, ale zorganizowanym i stałym. W 1597 roku otworzył pierwszą prywatną bezpłatną szkołę w Europie. Założył ją na Zatybrzu, w najuboższej dzielnicy Rzymu. Dziełu swojemu dał nazwę "Szkół Pobożnych". Święty zmierzał osiągnąć cel podwójny: przez bezpłatną naukę pociągnąć do siebie młodzież najuboższą, a więc i najbardziej zaniedbaną; naukę zaś tak przepoić nauczaniem i życiem chrześcijańskim, by młodzież wychodząca z jego szkół była uświadomioną rzeszą katolicką. Bywały wypadki jednak, że dzieci trzeba było najpierw nakarmić chlebem materialnym, co więcej nieraz dać im dach nad głową. Do tak zaś rozległej akcji potrzebował ludzi dobrej woli, wspomagających go bezpośrednią współpracą. Powstało więc nowe zgromadzenie zakonne pod nazwą: "Zgromadzenie Pawłowe dla Ubogich Matki Bożej od Szkół Pobożnych". Swoją rodzinę zakonną nazwał "Pawłową" ku czci papieża - Pawła V, któremu oddał pod opiekę swoje dzieło. Był to rok 1617. Na św. Józefa Kalasancjusza spadły niebawem tak ciężkie doświadczenia, że widziano w nim Hioba wieku XVII. Znaleźli się ludzie, którzy zazdrościli świętemu sławy, a równocześnie chcieli nowemu dziełu narzucić własne idee i programy. W 1948 roku w 300-lecie śmierci św. Józefa Kalasancjusza papież Pius XII ogłosił świętego patronem wszystkich katolickich szkół podstawowych.


BŁOGOSŁAWIONY JÓZEF MOSCATI - lekarz, 1880-1927

W roku świętym - Roku Jubileuszowym 1975 - papież Paweł VI wyniósł do chwały ołtarzy światowej sławy lekarza, profesora Józefa Moscati. Został więc podany wiernym za przykład nie kapłan ani zakonnik, ale człowiek świecki. Błogosławiony urodził się w Benevento 25 lipca 1880 roku. Studia uniwersyteckie ukończył celująco w roku 1903 i przyjął posadę w jednym ze szpitali miejskich. Od roku 1904 przeniósł się do szpitala S. Maria del Popolo dla nieuleczalnie chorych. W roku 1911 został prymariuszem tegoż szpitala po zdaniu bardzo trudnego egzaminu. Chociaż jako specjalista cieszył się zasłużoną sławą, życie wewnętrzne wśród swoich rozlicznych zajęć stawiał zawsze na pierwszym miejscu. Codziennie przystępował do Komunii świętej. Zawód lekarski traktował jako powierzoną sobie od Pana Boga specjalną misję. W czasie uroczystości beatyfikacyjnych papież Paweł VI dał także świadectwo o naszym błogosławionym: "Postać Józefa Moscatiego potwierdza, że powołanie do świętości jest skierowane do wszystkich. Ten człowiek uczynił ze swego życia dzieło ewangeliczne. Był profesorem uniwersytetu. Zostawił wśród swoich uczniów pamięć niezwykłej wiedzy, ale przede wszystkim prawości moralnej, czystości wewnętrznej i ducha ofiary".


ŚWIĘTY JÓZEF ORIOL - kapłan, 1650-1702

Nasz święty pochodził z Hiszpanii. Urodził się w Barcelonie 23 listopada 1650 roku. W roku 1676 Oriol otrzymał święcenia kapłańskie. W roku 1686 udał się pieszo do Rzymu w charakterze pielgrzyma. Życie prowadził bardzo surowe. Pokarm przyjmował tylko raz dziennie, często żył o chlebie i wodzie. Spał tylko do 4 godzin na dobę i to w pozycji siedzącej na stołku. Św. Józef Oriol całe swoje kapłańskie życie spędził w Barcelonie. Tu także zastała go śmierć 23 marca 1702, w 52 roku życia.


ŚWIĘTY JÓZEF PIGNATELLI - kapłan, 1737-1811

Urodził się 27 grudnia 1737 roku. Kiedy w czwartym roku życia utracił matkę, wtedy ojciec przeniósł się do swoich posiadłości w Neapolu. Ojciec wszakże zmarł niebawem. Wtedy Józef powrócił do Hiszpanii i w Saragossie w kolegium jezuitów odbywał studia średnie. Nowicjat odbył się w Tarragonie (1735-1755), studia w zakresie filozofii w Calataynd (1756-1759), a w zakresie nauk humanistycznych w Manrezie. Dnia 3 kwietnia 1767 roku wyszedł państwowy dekret jezuitów z Hiszpanii, podpisany przez króla Karola III. Święty Józef jako kapłan pracował wtedy w Saragossie. Likwidacja jezuitów była tylko wstępem do uderzenia na wszystkie zakony, by w ten sposób osłabić Kościół. Św. Józef Pignatelli nie doczekał się restytucji zakonu. Zasłużył się jednak tym, że brać zakonną podtrzymał na duchu, że dopóki mógł prowadził nawet nowicjat aż do roku 1802, dzięki tolerancji księcia Parmy, Ferdynanda Burbona. W roku 1803 został przełożonym zakonu na Białej Rusi, w zaborze rosyjskim. Kiedy papież wydał dekret restauracji zakonu w Neapolu i na Sycylii (1803), św. Józef wrócił tamże, by na nowo organizować placówki. Pogrzeb odbył się cicho (1811 rok), gdyż w Rzymie stały jeszcze wojska francuskie. Papież Pius XI wyniósł go do chwały błogosławionych (1933), a papież Pius XII do chwały świętych (1954).


BŁOGOSŁAWIONY JÓZEF SEBASTIAN PIELCZAR - 1842-1924

Biskup, założyciel Zgromadzenia Służebnic Najświętszego Serca Jezusowego. W 1864 roku przyjął święcenia kapłańskie, potem przez pewien czas był wikariuszem w Samborze. Dzięki poparciu ojca Piotra Semenenki uzyskał stypendium i został wysłany do Kolegium Polskiego w Rzymie. W latach 1865-1868 studiował tam prawo kanoniczne i teologię, otrzymując dwa doktoraty. Przejęty głęboką troską o dziewczęta zagrożone moralnie, a także losem chorych i ubogich, założył w 1894 roku w Krakowie Zgromadzenie Franciszkańskie Służebnic Najświętszego Serca Jezusowego. W 1899 roku został biskupem pomocniczym w Przemyślu, a 17 grudnia 1900 - ordynariuszem diecezji przemyskiej. Jego rządy były czasem wielkiej troski o podniesienie poziomu wiedzy duchowieństwa i wiernych. Popierał bractwa i sodalicję mariańską. W 1901 roku powołał do życia redakcję miesięcznika Kronika Diecezji Przemyskiej. W 1902 roku urządził bibliotekę i muzeum diecezjalne, założył Małe Seminarium i odnowił katedrę przemyską. Jako jedyny biskup w tamtych czasach, pomimo zaborów, odważył się w 1902 roku zwołać Synod diecezjalny po 179 latach przerwy, aby oprzeć działalność duszpasterską na mocnym fundamencie prawa kościelnego. Zmarł w opinii świętości 28 marca 1924 roku w Przemyślu na kilka miesięcy przed zaplanowanym kolejnym Synodem diecezjalnym. Założone przez ks. biskupa Józefa Pelczara zgromadzenie sióstr sercanek liczy obecnie ponad 650 osób.


Przeczytano 11826 razy

18, (1) 2001 - Św. Józef



Copyright 2003-2024 © Kongregacja Oratorium Św. Filipa Neri i parafia pw. NMP Matki Kościoła w Poznaniu
stat4u
Kalendarz
Czytania
Kongregacja Oratorium Św. Filipa Neri - Poznań