Today is Thursday, 14 November 2024
Lection
Gazeta parafialna

Theology

Jezus Chrystus, Mesjasz i Król zapowiedziany w Starym Testamencie

Ks. Sławomir Ratajczak C.Or.

Jezus Chrystus - prawdziwy Bóg i prawdziwy człowiek jest centralną tajemnicą naszej wiary. Jego przyjście na świat świętujemy każdego roku w czasie świąt Bożego Narodzenia.

Jezus urodził się w Betlejem, prawdopodobnie w 747r. od założenia Rzymu, tj. ok. 7r. przed naszą erą. Liczy się ją intencjonalnie od daty narodzenia Jezusa, ale mnich Dionisius Exiguus w VI w. ustalając tę datę, popełnił pomyłkę w przeliczeniu lat, ujawnioną dopiero przez badania współczesne.

Wzmianki o życiu i śmierci Jezusa z Nazaretu znajdują się u niektórych pisarzy żydowskich (Flawiusz) i rzymskich (Pliniusz Młodszy, Tacyt). Zasadniczym źródłem poznania Jezusa są pisma Nowego Testamentu, przede wszystkim Ewangelia.

W Ewangelii według św. Mateusza i Łukasza dowiadujemy się, że Jezus narodził się w Betlejem, w pobliżu Jerozolimy. Matka Jego, Maryja, pochodziła z rodu Dawida i poślubiona była Józefowi. Poczęła Ona Jezusa i wydała Go na świat, zachowując dziewictwo. Stało się to mocą Bożą, z "Ducha Świętego". Maryja, Józef i Jezus mieszkali w Nazarecie, w Galilei (północna część Palestyny), dlatego Jezusa nazywano Nazarejczykiem lub Galilejczykiem. Józef był cieślą i Jezus odziedziczył po nim ten zawód. Ponieważ Ewangelia zaledwie o tym wspomina, zwykło się mówić o tym okresie jako o "życiu ukrytym" Jezusa.

Pytanie, kim jest Jezus, pojawia się już w samej Ewangelii, która mówi o kontrowersjach wokół Jego osoby. Dopiero jednak śmierć i zmartwychwstanie Jezusa pozwoliły uwierzyć w Niego jako Mesjasza, Pana i Syna Bożego. Wiarę tę wyraża św. Piotr: "Niech cały dom Izraela wie z niewzruszoną pewnością, że tego Jezusa, którego wyście ukrzyżowali, uczynił Bóg Panem i Mesjaszem". (Dz 2,36)

Jezus jest Mesjaszem, to znaczy zapowiadanym przez proroków Starego Testamentu i oczekiwanym przez naród izraelski Zbawicielem świata. Tytuł Mesjasz pochodzi z języka hebrajskiego i znaczy to samo, co pochodzące z języka greckiego słowo Chrystus, a mianowicie - pomazaniec. Tytuł ten nawiązuje do obrzędu namaszczenia, jakie otrzymywali królowie izraelscy, kapłani, niekiedy prorocy, uważani za wysłanników Bożych, namaszczonych Jego Duchem. Zapowiadany przez proroków Mesjasz oczekiwany był zatem jako wysłannik i przedstawiciel Boga. Jezus nie nazywał siebie publicznie Mesjaszem i zabraniał tego Apostołom. Czynił tak ze względu na żywione przez Żydów błędne wyobrażenia o roli oczekiwanego Mesjasza jako doczesnego, zwycięskiego władcy Izraela. Nazywał siebie natomiast Synem Człowieczym, określeniem wziętym z proroka Daniela, który nazywa tak przyszłego Mesjasza jako władcę wiecznego królestwa Bożego.

Narodzenie Jezusa Chrystusa, Syna Bożego, Mesjasza, Syna Człowieczego było zapowiedziane w pismach Starego Testamentu. Sięgnijmy do tych prorockich zapowiedzi.

1. Chrystus jako «nowy Adam» po raz pierwszy jest zapowiedziany w Protoewangelii. Po pierwszym grzechu prarodziców Bóg nie pozostawia człowieka samemu sobie. Nie pozostawia go «pod władzą śmierci», nie pozostawia go w «niewoli grzechu» /por. Rz 6,17/. Zwracając się do węża-kusiciela, Bóg przemawia następująco:

"Wprowadzam nieprzyjaźń między ciebie a niewiastę, między potomstwo twoje a potomstwo jej: ono zmiażdży ci głowę, a ty zmiażdżysz mu piętę." (Rdz 3,15)

Jest to pierwsza zapowiedź przyjścia Mesjasza, Odkupiciela. Słowa te mówią o zbawczym zamierzeniu Boga w stosunku do rodzaju ludzkiego, który po grzechu pierworodnym znalazł się w stanie upadku. Słowa Protoewangelii mówią o tym, co stanowi w zbawczym planie Boga wydarzenie centralne. Do tego wydarzenia nawiązuje IV Modlitwa eucharystyczna, gdy zwraca się do Boga z następującym wyznaniem wiary: "Ojcze Święty, tak umiłowałeś świat, że gdy nadeszła pełnia czasów, zesłałeś nam Jednorodzonego Syna swojego, aby nas zbawił. On to za sprawą Ducha Świętego stał się człowiekiem, narodził się z Maryi Dziewicy i był do nas podobny we wszystkim oprócz grzechu".

2. Betlejem było miejscem urodzenia Jezusa. To miasto jest położone na południe od Jerozolimy, w Judei. Świadczą o tym ewangeliści św. Mateusz i Łukasz. Zwłaszcza św. Łukasz zauważa, że z powodu spisu ludności, zarządzonego przez władze rzymski, "Józef z Galilei, z miasta Nazaret, udał się do Judei, do miasta Dawidowego zwanego Betlejem, ponieważ pochodził z domu i rodu Dawida, żeby się dać zapisać z poślubioną sobie Maryją, która była brzemienna. Kiedy tam przebywali, nadszedł dla Maryi czas rozwiązania". (Łk 2,4-6) Betlejem, podobnie jak inne miejsca biblijne, posiada znaczenie profetyczne. Św. Mateusz, powołując się na proroka Micheasza, przypomina, iż miasteczko to zostało wyznaczone jako miejsce narodzenia Mesjasza.

W Starym Testamencie znajdujemy następujące słowa:

"A ty, Betlejem, ziemio Judy, nie jesteś zgoła najlichsze spośród głównych miast Judy, albowiem z ciebie wyjdzie władca, który będzie Pasterzem ludu mego, Izraela, a pochodzenie Jego od początku, od dni wieczności." (Mi 5,1)

Wiadomo, że do tego tekstu odwołali się kapłani i uczeni w Piśmie wówczas, gdy Mędrcy ze Wschodu przybyli na dwór króla Heroda, pytając o miejsce urodzin Mesjasza. Tak więc słowa Ewangelii według św. Mateusza: "Jezus narodził się w Betlejem w Judei za panowania króla Heroda". /Mt 2,1/ odwołują się właśnie do proroctwa Micheasza, do którego odnoszą się także słowa Ewangelii według św. Jana: "Czyż Pismo nie mówi, że Mesjasz będzie pochodził z potomstwa Dawidowego i z miasteczka Betlejem?" (J 7,42)

3. Kościół wyznaje i głosi, że Jezus Chrystus począł się i narodził prawdziwie z córki Adama, Dziewicy Maryi z rodu Abrahama i Dawida. Ewangelia według św. Łukasza stwierdza dokładnie, że Maryja poczęła Syna Bożego za sprawą Ducha Świętego, "nie znając pożycia z mężem" (por. Łk 1,34 i Mt 1,18.24-25). Tekst Łukaszowej Ewangelii stanowi podstawę nauczania Kościoła o macierzyństwie i dziewictwie Maryi. Pierwszym momentem tajemnicy Wcielenia Syna Bożego jest właśnie owo cudowne poczęcie, które dokonało się za sprawą Ducha Świętego, gdy Maryja wypowiedziała swoje fiat - "niech mi się stanie według twego słowa!" /Łk 1,38/. Maryja wyraża przyzwolenie i zgodę na to, by stać się pokornym narzędziem «mocy Najwyższego». Działanie Ducha Świętego sprawia, że w Maryi macierzyństwo i dziewictwo występują obok siebie, co zgadza się w pełni ze szczególnym upodobaniem Wszechmogącego Boga. W Maryi wypełniło się wielkie proroctwo Izajasza:

"Oto Panna pocznie i porodzi Syna". (Iz 7,14)

Jej dziewictwo, które w Starym Testamencie jest znakiem pokory i pełnego podporządkowania się planowi Bożemu, służy wyjątkowemu działaniu Boga, który wybrał Maryję na Matkę Mesjasza.

4. Królem, wedle tradycji Starego Testamentu, miał być Chrystus. Kiedy archanioł Gabriel zwiastuje Dziewicy Maryi, że została wybrana na Matkę Zbawiciela, mówi również o królewskości Jej Syna: "Pan Bóg da Mu tron Jego praojca, Dawida. Będzie panował nad domem Jakuba na wieki, a Jego panowaniu nie będzie końca". (Łk 1,32-33)

Słowa te odpowiadają obietnicy, jaką otrzymał król Dawid:

"Kiedy wypełnią się twoje dni... wtedy wzbudzę po tobie potomka twojego... i utwierdzę Jego królestwo. On zbuduje dom imieniu memu, a Ja utwierdzę tron Jego królestwa na wieki. Ja będę mu ojcem, a on będzie Mi synem." (2Sm 7,12-14)

Obietnica ta spełniła się do pewnego stopnia w Salomonie, synu i bezpośrednim następcy Dawida. Jednak pełny sens obietnicy wybiegał daleko poza granice królestwa ziemskiego i dotyczył nie tylko dalekiej przyszłości, ale rzeczywistości, która wręcz wykracza poza dzieje, czas i przestrzeń: "utwierdzę tron jego królestwa na wieki".


W słowach zwiastowania Jezus zostaje objawiony jako Ten, w którym wypełnia się pradawna obietnica. W ten sposób prawda o Chrystusie-Królu i Mesjaszu zostaje wpisana w tradycję biblijną.

"Ach, witaj, Zbawco, z dawna żadany,
tyle tysięcy lat wygłądany!
Na Ciebie króle, prorocy czekali,
a tyś tej nocy nam się objawił."

Read 62589 times

17, (4) 2000 - Boże Narodzenie



Kalendarz
Czytania
Kongregacja Oratorium Św. Filipa Neri - Poznań