Teologia

W każdym imieniu i nazwie człowiek próbował wypowiedzieć istotę rzeczy, powołanie i jej przeznaczenie, czy też zaznaczyć rys charakterystyczny odróżniający danego człowieka, rzecz, zjawisko lub też założoną przez niego społeczność. W Biblii imię wypowiadało tę szczególna relację człowieka przychodzącego na świat względem Boga, który posyła każdego na świat z konkretnym zadaniem.

Jest to powołanie, które człowiek odkrywa w sobie i próbuje realizować swoje posłannictwo.

Kapłani posługujący w Parafii p.w. N.M.P. Matki Kościoła należą do Kongregacji - Zgromadzenia - Wspólnoty, która założył Św. Filip Neri - Apostoł Rzymu XVI wieku spustoszonego materialnie i duchowo - szczególnie po słynnej grabieży - Sacco di Roma 1527.

W urzędowej nazwie: "Kongregacja Oratorium Św. Filipa Neri" najistotniejszym i charakteryzującym nasze Zgromadzenie jest słowo "Oratorium". Wyjaśnia się najczęściej, że oznacza ono miejsce spotykania się modlitewnego. Takie wyjaśnienie tego słowa-kodu naszej filipińskiej wspólnoty jest zbyt uproszczone, zbyt zewnętrzne, zbyt statyczne. Oratorium narodziło się nie tyle z zamierzenia Św. Filipa, ale jakby "oddolnie" - z pragnienia ludzi, aby żyć według charyzmatu, według ducha Filipa, który ich przyciągnął i zgromadził we wspólnotę. "Cudowna siła, którą przyciągał ludzi do siebie i do Boga, była przejawem owego charyzmatu ukształtowanego w szczególny sposób przez Ducha Świętego, w którym każdy odczuwał - jako dowartościowanie siebie i prawdziwe, autentyczne pragnienie jego dobra. Lakoniczne określenie: "gorąca miłość bliźniego", w myśl którego poszukiwał ludzi na ulicach, czekał na nich w konfesjonale, ogarniał każdego, kto się do niego zbliżał wyrozumieniem, pociechą oraz miłosierdziem, było ową mocą, która przybliżała ludzi do Boga i do niego, która ich trzymała, pozwalając im pozostawać sobą, za chowywać swoją indywidualność." Widoczne to było szczególnie w sposobie odbywania spotkań. Filip rozpoczynał spotkanie rozmową, do której zapraszał wszystkich, aby brali w niej udział, przysłuchując się i przedstawiając swoje opinie. Najważniejszym, centralnym momentem spotkania była rozmowa o "Księdze" - Piśmie Św. Sposób, w jaki rozmawiano na temat Pisma Św. był wówczas niespotykany, całkowicie nowy. Każdy z obecnych wypowiadał swoje myśli na temat danego tekstu, jakby natchniony i przynaglony Duchem Świętym. Filip uważał, że to Duch Święty kształtuje te spotkania i jest w nich przewodnikiem. On to sprawiał, że mimo indywidualnego rozumienia tekstów - nie oddalano się od Tradycji Kościoła.

Ten sposób dialogu, w którym każdy mógł się wypowiedzieć w prostocie i szczerości serca i w którym każdy czuł się słuchany, gdyż jego myśli ubogacały innych był szczególnie pociągający, angażujący i jednoczący wszystkich uczestników spotkań. Każdy ubogacał te spotkania inną myślą. Filip pozwalał każdemu czuć się "Współanimatorem spotkań".

Aby uniknąć rutyny i zanudzania jedną formą i tym samym miejscem i nie teoretyzować, prowadził Filip swoich ludzi do szpitali, szedł z nimi w pielgrzymce do sławnych kościołów Rzymu - zwłaszcza, gdy na ulicach trwał szał zabaw, lub na świeże powietrze, np. na Janiculum. Ubogacał te modlitewne spotkania muzyką w wykonaniu zdolnych i później sławnych muzyków.

Te przebogate w swej różnorodności spotkania, gromadzące najróżniejszych ludzi w atmosferze spontanicznej radości, przyciągające zwolenników i wzbudzające w nich trwałe pragnienie życia razem, wspólnie - nazwane zostały "Oratorium". To imię nie oznaczało tylko miejsca - ale zawierało w sobie wszystko, co składało się na ten niepowtarzalny sposób, atmosferę, charakter spotkań i co stało się zadaniem, aby w życiu wspólnotowym Kongregacji nieustannie dążyć do realizowania, ciągle od nowa tego charyzmatu, który jest określany słowem "Oratorium"