Heute ist Freitag, 29 März 2024
Lesung (Wort Gottes)
Gazeta parafialna

Theologie

Rok święty - gdzie jesteś człowieku?

Ks. Tadeusz Badura C.Or.

"Tylko Pan jest Bogiem naszym, na całej ziemi pełnią się Jego wyroki. Pamięta On o przymierzu swoim, o obietnicy danej na tysiąc pokoleń.... Trwałe prawo, które ustanowił dla Jakuba, wieczne przymierze dla Izraela." Ps 104,7.8.10.

W tym wiecznym Przymierzu z Bogiem widział siebie człowiek narodu wybranego. Doświadczał wierności Boga w swych dziejach i był świadom swego posłannictwa na ziemi, którą dał mu jego Bóg. Jahwe jest Panem, naród wybrany - człowiek- posłanym na ziemię. Doświadczał człowiek także swej niewierności w przymierzu z Bogiem. Schodził bowiem człowiek z dróg, po których przechadzał się Bóg i krył się w swoich kryjówkach w czasie nadejścia Pana. Bóg wołał - gdzie jesteś człowieku? (Rdz. 3, 8.9).

W czasach Dawida naród wybrany odkrywa prawdę, że to tylko człowiek staje się niewierny przymierzu z Bogiem, który jest wierny i cierpliwy. Ciągle go odnajduje i posyła z nową nadzieją. "Tyś drogi mego tułactwa zapisał. Ilekroć Cię wezwę... na pewno wiem, że Bóg jest ze mną" (Ps 55,9.10).

Bóg jest Panem i On sam daje człowiekowi czas, w którym budzi na nowo nadzieję. Czas jest darem Bożym. Czas jest święty, bo do Niego należy: szabat - dzień siódmy; rok szabatowy- rok siódmy; rok jubileuszowy- po siedmiu latach szabatowych uroczyście ogłaszany (jabal) jako szczególnie czas święty - rok pięćdziesiąty - Rok Łaski od Pana. Był to czas wołania Jahwe, "gdzie jesteś człowieku?", był to czas stawania człowieka przed Jahwe i zdawania sprawy ze swego posłannictwa i wierności przymierzu z Bogiem, czas ułaskawienia i czas nowego posłania w nadziei i radości.

Po doświadczeniach niewoli babilońskiej naród wybrany rozpoznał, że Bóg posłużył się tym cierpieniem, aby doprowadzić naród na nowo do wierności przymierzu. "Zgromadzili się Izraelici, skruszeni postem i odziani we włosiennice, a ziemia była na ich głowach. Stojąc wyznali swe grzechy... Błogosławcie Boga naszego, Jahwe... Tyś sprawiedliwy we wszystkim, co nas spotkało. Tyś postąpił słusznie, myśmy bowiem zawinili" (Neh. 9,1.2.33) "Reszta ludu przyłączyła się do braci dostojników pod przysięgą i zaklęciem, że postępować będą według Prawa Bożego" (Neh 10,29.30).

W obchodach Roku Łaski od Pana w Starym Testamencie możemy wyróżnić następujące momenty, które stawały się natchnieniem w celebracji Jubileuszy Kościoła:

  • czas wołania Boga - czas święty,
  • wyjście, by stanąć przed Bogiem - pielgrzymka,
  • sprawozdanie Bogu ze swej wierności przymierzu (rachunek sumienia),
  • ułaskawienie i nowe posłanie.

Czas

W Izraelu przeżywano czas w szczególny sposób, nie jako miarę zmian, ale jako wydarzenie w określonym momencie. Dlatego był czas poranny- wypędzania trzód, czerpania wody, czas zmiany straży nocnej, czas rodzenia, czas umierania; czas, gdy Bóg stworzył niebo i ziemię, dzień, w którym Bóg zawarł przymierze z Abrahamem (Rodz 15,18), dzień wyjścia z Egiptu (Wyj. 14,30), dzień siódmy- szabat- dzień Jahwe (Wyj.34,21), rok szabatowy, gdy należy uporządkować wszystko, co nie jest zgodnie z przymierzem (Wyj.23,10) i rok szczególnie święty - Rok Łaski od Pana.

Wszystkie wydarzenia, które wypełniają i określają czas, są przygotowaniem na "pełnię". "Przez przyjście Boga na ziemię czas ludzki, mający swój początek w stworzeniu znalazł swoją pełnię.(Tertio Millennio Adveniente - TMA II/9). "Czas staje się w Jezusie Chrystusie Słowie Wcielonym wymiarem Boga"(tamże).

Cały czas narodu wybranego jest przygotowaniem na tę pełnię, która znalazła swój wymiar w Jezusie Chrystusie. W nim jest również cała - olam- przyszłość bez końca.. Jezus Chrystus stał się pełną treścią czasu -"Alfa i Omega, Początek i Koniec".

"Z tego związku Boga z czasem rodzi się obowiązek uświęcania czasu poprzez świętowanie poszczególnych okresów, tygodni czy dni., co miało miejsce już w religii Starego Przymierza, a także, chociaż w nowy sposób, praktykowane jest w chrześcijaństwie." (TMA-II/10) Rok liturgiczny odtwarza całą tajemnicę Wcielenia, Życia, Śmierci i Zmartwychwstania Jezusa. Każda niedziela przypomina Zmartwychwstanie Jezusa i uobecnia nasze Odkupienie.

Rok Święty Jubileuszu przypomina nam obowiązek uświęcenia czasu. Potrzeba nam szczególnego zastanowienia się nad naszymi, często usprawiedliwiającymi powiedzeniami, jak np.:

  • nie mam czasu: pójść do kościoła, dla dziecka, matki, ojca.....
  • ależ ten czas szybko leci - znak jakiegoś zniewolenia....
  • czas to pieniądz, nie - czas to Bóg..

Gdzie jesteś człowieku w "twoim" czasie?


Wyjdź z domu twego...

Prapielgrzymką było wezwanie skierowane do Abrama, aby wyszedł z ziemi swojej i wszedł na nową drogę Zamysłu Bożego w jego życiu, stając się Abrahamem. Odtąd każda pielgrzymka będzie symbolizowała właśnie wyrwanie się z kręgu przyzwyczajeń, zniewoleń, wyjście z kryjówki wśród "drzew i krzewów" twego życia, również z twojej kryjówki przed Bogiem. Nawrócenie, poprawa wymagają tego, aby człowiek nabrał dystansu do tego, co jest jego domem, stylem życia, czasem, jego środowiskiem, w którym tak często nie może już znaleźć spokoju. Pielgrzymka jest jakby drogą powrotu na drogi Boże, po których "przechadza się Pan" w twoim życiu. Człowiek tak często z nich schodzi i wyznacza sobie własne, zdawałoby się wygodniejsze, które jednak szczęścia nie przynoszą, lecz cierpienie, beznadziejność, bezsens...

  • Dla Izraelitów takie pielgrzymowanie odbywało się na święta i w latach: szabatowym i jubileuszowym.
  • Dla chrześcijan było pielgrzymowanie do Ziemi Świętej, by stanąć na śladach Chrystusa (pierwsze tysiąclecie)
  • Gdy zamknięte zostały drogi do Ziemi świętej, Kościół wyznaczył cel pielgrzymek do grobów Apostołów (od 1300 r).
  • Wychodząc ku człowiekowi, Kościół wyznacza "miejsce święte" blisko ciebie. Nie możesz pielgrzymować do Rzymu, to możesz pójść, pojechać do Miejsca Jubileuszowego. W Archidiecezji Poznańskiej jest 19 świątyń z przywilejem Miejsca Jubileuszowego, których wykaz zaraz po tym artykule. Będzie wiele okazji pielgrzymek grupowych, ale możesz indywidualnie, ze swoją rodziną podjąć Pielgrzymkę Jubileuszową, która może się okazać bardzo owocną duchowo.

Zdaj sprawę ze swego włodarstwa - rachunek sumienia,

Gdy Bóg w Jezusie stanął pośród nas, jako jeden z nas, przyniósł najpiękniejszą Radosną Wieść, że Bóg nie jest oskarżycielem, ale OJCEM, który wychodzi naprzeciw powracającego syna. W wielkiej ufności, już w ramionach Ojca, opowiadam Mu prawdę mojego życia, ciężary mojego serca: "zgrzeszyłem przeciwko Tobie". Odszedłem, gdyż wydawało mi się, że będzie lepiej, radośniej, że żył będę pełniej....

Szczególnym darem Jezusa Chrystusa dla ludzi nieustannie błądzących i obciążających się grzechami jest Sakrament Pojednania. Bóg zdejmuje z nas ciężar naszych grzechów, gdy tylko stajemy przed Nim w spowiedzi w prawdzie naszego serca. Tylko wtedy może Bóg wejść ze swoją łaską przebaczenia, uzdrowienia i wolności od niepokojów, z łaską ufności, umacniając nas na powrót do życia.

To rozeznanie prawdy własnego serca powinno być inne niż to zwykle przed spowiedzią bywa. Nie może być pośpiechu, bo nie mam czasu! Muszę zobaczyć na nowo, a może wreszcie, kim dla mnie jest Bóg. Musi dotrzeć wreszcie do mnie ta Jezusowa Dobra Nowina, że Bóg jest Ojcem, który mnie kocha, mimo moich grzechów, który mnie szuka jak pasterz zagubionej owcy. Doskonałą pomocą w tym przygotowaniu powinny być może już teraz Jubileuszowe Misje w parafii. Muszę przejrzeć wszystkie zakamarki mojej duszy, które były zamknięte przez lata przed Bogiem. To jest najważniejszy moment Czasu świętego, aby Bóg uczynił mnie wolnym!


Posłanie

"Rok dwutysięczny będzie rokiem głęboko eucharystycznym. W Sakramencie Eucharystii Zbawiciel, który dwadzieścia wieków temu przyjął ciało w łonie Maryi, nadal ofiaruje się ludzkości jako źródło Boskiego życia." (TMA; C/55).

Chrystus cały, Początek i Koniec, Alfa i Omega, ze swoim słowem Ewangelii i swojej Ofierze Krzyża i Tajemnicy Zmartwychwstania, jest rzeczywiście obecny, jako miejsce i sposób współdziałania każdego wierzącego we własnym zbawieniu i zbawianiu świata (I Modl. Euch. O tajemnicy pojednania). Szczególnego zwrócenia naszej uwagi potrzebuje praktyka niedzielnej i świątecznej mszy św. Jezus ją ustanowił z pragnienia, abyśmy z Nim współdziałali we własnym zbawieniu, uczestnicząc w niej tak, jak Jezus nam podpowiada. "bierzcie i jedzcie... i pijcie", a więc przez Komunię św. Jako Kościół, każdy z nas, uczestnicząc we mszy św., uczestniczy w Jezusowym Dziele nieustannego zbawiania świata, który tak często w dużej swej części: (nie wie co robi). Często sami nie pamiętamy, że lekceważąc, lub zbyt łatwo się usprawiedliwiając z nie uczestniczenia w Ofierze Ciała I Krwi Pańskiej, stawiamy na szali własne zbawienie. Na co dzień potrzebujemy tego zjednoczenia z Jezusem nieustannie nas zbawiającym. W Eucharystii dokonuje się nasze najściślejsze zjednoczenie z Chrystusem.

Z Chrystusem, którego bierzemy ze Stołu Słowa i ze Stołu Chleba, też wychodzimy i wnosimy Go w życie. Rozesłanie na końcu Ofiary Eucharystycznej jest właściwym POSŁANIEM, które z tej Ofiary bierze pełną tajemnicy treść i moc, która codziennie nas może odnawiać i czynić nas światłem w świecie.


9756 mal gelesen

12, (3) 1999 - Jesień



Copyright 2003-2024 © Kongregacja Oratorium Św. Filipa Neri i parafia pw. NMP Matki Kościoła w Poznaniu
stat4u
Kalendarz
Czytania
Kongregacja Oratorium Św. Filipa Neri - Poznań